Si Khulaid ay matatawag nating swerte sa buhay. Siya ay nabibilang sa maharlikang pamilya at ang kanyang angkan ay kilala bilang magigiting na mandirigma ng karagatan. Bilang tagapagmana ng mahiwagang perlas ng buhay, malaki ang kanyang papel sa kaharian ng Aquantos. Matapos ang ilang taong pagsasanay sa larangan ng pakikipagdigma ay binigyan siya ng tatlong buwan upang makapag pahinga. Gusto niyang samantalahin ang pagkakataong iyon upang mapuntahan ang mga lugar na nais niyang puntahan, nais niyang marating ang lahat ng iyon.
Si Miguel naman ay isang ordinaryong binata. Nasa labing walong taong gulang at sa kasalukuyan ay nag aaral sa isang unibersidad sa Cebu. Mayaman ang kanyang pamilya, ngunit masalimoot ang kanyang buhay, kaya naman ay binaling na lamang niya ang kanyang atensyun sa barkada at pakiki-party. Isang araw naimbitahan siya sa isang birthday party at ginanap ito sa isang yate. Maaliwalas naman ang panahon noong umalis sila ngunit ng nasa laot na ay biglang dumilim ang ulap.
Nakita ni Khulaid ang yate mula sa ilalim ng dagat. Malalaki ang alon at ang yate ay parang isang laruang barko sa gitna ng umiikot na washing machine. Mula sa kanyang kinalalagyan ay walang kapangyarihan ang bagyo kaya pinagmasdan lamang ni Khulaid ang yate na halos wasakin ng alon at hangin. Ang mga sereno at serena ay hindi na nanghihimasok sa buhay ng mga mortal, dahil na rin sa hindi na naman naniniwala ang mga tao sa mga nilalang na tulad nila.
Lalong lumala ang lagay ng panahon at marami na sa nakasakay sa yateng iyon ang nasaktan, nasugatan at ang iba ay nawalan ng buhay. Upang iligtas ang sarili, sinubukan ni Miguel na makapasok sa loob ng yate, ngunit tinamaan siya ng isang malaking alon. Isang alon pa ang tumama sa kanya hanggang sa mahulog siya sa sinasakyang yate at malunod sa tubig.
Mula sa ilalim, may nakita si Khulaid. Isang katawan ng tao na nalulunod. Mabilis siyang lumangoy upang sagipin ito. Nang malapitan niya ito, nakita niyang isa itong lalaki. Inahon niya ito mula sa tubig upang hindi tuluyang malunod. Alam niyang malapit lamang ang isla kayat doon niya dinala ang batang lalaki. Dinala niya ang lalaki sa may dalampasigan at iiwan na sana niya ito ng makonsensya siya. Sa tingin niya ay dapat niya itong samahan hanggang sa itoy magkamalay.
Pinagmasdan niya ang lalaki. Gwapo ito, makisig at matipuno ang katawan. Ginala ni Khulaid ang kanyang mga mata sa katawan ng lalaki. Hindi pa siya nakakita ng isang tao ng malapitan sa tanang buhay niya. Ang dibdib ng binata ay makinis at matipuno gaya ng sa kanya. Ngunit ang mas nakakatawag ng pansin ay kalahati ng katawan nito sa parteng ibaba. Kakaiba ito sa kanya, ang lalaki ay may dalawang paa at sa gitna nito ay may napansin siyang umbok. Nilapit niya ang kanyang mukha sa parteng iyon at dahan dahan niyang ginapang ang kanyang mga kamay sa ilalim ng pantalon ng lalaki. Kakaiba ito kasi walang nakabalot na kaliskis sa ari ng lalaki. Tiningnan niya ito ng maigi, ngunit biglang umungol ang lalaki at unti unti nang nagkakamalay. Mabilis na umatras si Khulaid at parang kidlat na tumalon sa tubig.
Nagising si Miguel na tigas ang kanyang ari. Ang huli niyang naalala ay nabagok ang ulo niya sa sahig ng yate ng tamaan siya ng malaking alon. Dahan dahan siyang tumayo at tumingin tingin sa paligid. “Paano ako nakatarating dito?” tanong niya sa sarili. May narinig siyang ingay sa dalampasigan noong magising siya, ngunit di iya ito pinansin at inisip na gawa lamang iyon ng mga alon. Matigas pa rin ang kanyang ari na nagpupumilit makawala sa kanyang pantalon. Walang tao sa paligid kaya naisipan niyang ilabas ang nararamdamang libog upang humupa na ang init ng kanyang katawan. Binuksan niya ang zipper ng kanyang pantalon, binaba ito at dinukot ang kanyang ari na may laking pitong pulgada. Nahiga siya sa buhangin at nilaro ang sarili. Inisip niya ang huling gabi niya sa piling ni Marigold. Inisip niya ang matambok nitong hinaharap, ang makinis nitong kutis, mapupulang labi at mapang-akit na mata. Naglalaway ang ulo ng kanyang ari ng ilarawan niya sa kanyang isip ang mapula pula nitong hita at kung paano niya ilabas pasok ang ari sa hiwa na nasa gitna ng mga paa ng kanyang girlfriend. Naramdaman niya ang pagsikip ng kanyang itlog at lalong pag init ng kanyang katawan at hindi niya maipaliwanag ang nadaramang sarap. Napasigaw siya ng malakas at kasabay nito ang pagpulandit ng kanyang malagkit na dagta.
Nakita ni Khulaid ang lahat mula sa batong kanyang pinagtataguan. Naramdaman niya ang pagtigas ng sarili niyang ari, hinipo niya ang bahagi sa ibaba ng kanyang pusod. Kusang bumukas ang mga kaliskis sa parteng iyon at lumabas ang kanyang ari na walang pinagkaiba sa ari ng isang tao. May walong pulgada ang laki nito at nababalot ng balat. Hinawakan niya ito at nilaro gaya nang kanyang nakita na ginawa ng binata sa dalampasigan. Halos mabaliw siya sa kanyang naramdaman at sa boong buhay niya ay noon lang niya naramdaman ang sensasyon na iyon. Nang marating na niya ang rurok ng kaligayang ay may puting likido na lumabas sa kanyang ari. Nang humupa ang kanyang naramdaman ay lumangoy si Khulaid pabalik sa Aquantos.
Binabalik balikan ni Khulaid ang lalaki sa dalampasigan. Palihim itong hinangaan, at nangangrap na malapitan ito at mahagkan.
Si Miguel naman ay may kakaibang nararamdaman. Batid niya na mga matang nagmamasid sa kanya. Ang pinagtataka niya ay wala namang ibang tao sa islang iyon. Minsan ay isusuot niya ang kanyang pantalon at minsa naman ay naglalakad siya sa dalampasigan na hubot hubad, depende sa panahon.
Si Khulaid ay di pa naranasan ang makapagsoot ng damit. Hindi naman niya kailang ang mga iyon sa ilalim ng dagat. “Ano kaya ang pakiramdam ang magsoot ng damit?” tanong ni Khulaid sa sarili. Sa tingin niya ay hindi niya ito magugustuhan, sa bagay hindi naman niya ito nakasanayan. Hindi niya malalaman ang sagot sa kanyang katanungan kung hindi siya magtatanong.
Naliligo si Miguel sa tabi ng mabatong bahagi ng dagat ng may narinig siyang isang sutsut. Nagulat siya at ng lumingon siya ay nakita niya ang mukha ng isang lalaki na kasing edad lamang niya. Maamo ang mukha nito, makinis at may mahabang buhok. Masasabi mong gwapo ang nilalang na kanyang nakita. “Sino ka? Saan ka nanggaling?” nanginginig na tanong ni Miguel.
Tinuro ni Khulaid ang dagat at nagwika “Doon ako galing.”
Naguguluhan si Miguel at nagsabi “Impossible iyan.”
Natawa lamang si Khulaid at sumagot ng nakangisi “Hindi para sa akin.” Pagkatapos nag dive siya sa tubig at lumangoy.
Nagulat si Miguel ng makita niyang buntot ng isang isda ang kanyang nakita sa kalahati ng katawan ni Khulaid. Natigilan siya. Isang totoong sereno. Nauutal siya, “Isa kang sereno!”
nakangisi lamang si Khulaid “OO, isa akong sereno. Alam kong mahirap para sa iyong paniwalaan ngunit totoo ang iyong nakikita. At hindi ako nag iisa. Marami pa ang katulad ko sa ilalim ng dagat”
“Tulad mo? Ibig sabihin mga sereno at serena? Paano kayo nakakapagtago sa mga tao sa kabila ng makabagong teknolohiya ng sensya?” tanong ni Miguel.
“Syempre, may mga kapangyarihan kami. At nagpapakita lamang kami kung gusto namin.” Sagot naman ni Khulaid. “Hindi ko pa nga pala naipakilala ang aking sarili, ako si Khulaid. Ikaw? Ano ang pangalan mo?”
“Migz…ang pangalan ko ay Miguel. Ngunit pwede mo akong tawaging Migz.” Sagot ni Miguel “Gusto kong umahon sa tubig. Ikaw kaya mo bang umahon?”
“Doon sa may bato, pwede kang umupo sa bato habang ako naman ay nasa tubig.”
“Sige.” Sabi ni Miguel at umahon sa tubig. Tinungo ang bato na tinuro ni Khulaid at naupo. “bakit di ka maupo sa bato, katabi ko?” tanong ni Miguel.
“Pwede, kaso baka uminit ang bato kaya dito nalang ako sa tubig.” Sagot naman ni Khulaid.
“So ano ang ginagawa mo?” tanong ni Miguel.
“Isa akong maharlika at nag-aaral ng pakikipag digma. Sa kasalukuyan ay bakasyon ko kaya heto, pagala gala sa karagatan.” Sagot ni Khulaid
“Nag aaral din ako, at nasa party ako ng isang kaibigan ng biglang inabit kami ng bagyo sa gitna ng laot. Ngayon ang akala ng lahat ay patay na ako.” Nagbuntong hininga siya at bakas sa kanyang mukha ang kalungkutan.
“Wag ka nang malungkot, ang importante ay buhay ka pa at saka nandito naman ako eh, kasama mo.”
“Totoo, ngunit iiwan mo din naman ako at uuwi ka sa kaharian mo.” Nakasimangot na sagot ni Miguel.
“Eh di babalikan kita at saka sulitin natin ang panahon na magkasama tayo”
Nagkatinginan silang dalawa at biglang may namoong kakaibang sensasyon sa bawat isa.
“Di bat sereno ka?, so nasaan ang iyong uh….” Sabay turo sa kanyang ari.
Natawa naman si Khulaid at tinuro ang hiwa sa ibaba ng kanyang pusod “Nasa loob nito. Lumalabas lamag ito kapag tinitigasan ako at sa tingin ko ay lalabas na ito ngayon” unti unting bumukas ang mga kaliskis sa parting iyon ng kanyang buntot at dahan dahang lumabas ang kanyang matigas na ari.
Namangha si Miguel dahil halos katulad lang ito ng sa kanya. Mas malaki nga lang. “Pwede ko ba itong hawakan?” Tanong niya sa sereno.
“Pwede, basta ba ipapahawak mo rin sa akin ang iyo.” Sagot ni Khulaid. At sabay nilang inabot at hinimas ang ari ng bawat isa at sabay na nagsabi “parang katulad lang ng sa akin”
Kumagat na ang dilim, timungo ang dalawa sa malapit na kweba at magkasama silang natulog. Ang taong katawan ni Khulaid ay nakasandal sa bato habang nasa tubig naman ang kanyang buntot. Nasa tabi naman niya nahiga at natulog si Miguel.
Kinaumaghan ay kailangan ng lumisan ni Khulaid at umuwi sa kanyang kaharian. Ngunit gaya ng kanyang pangako binibisita niya ang bagong tagpong kaibigan araw-araw. At sa bawat pagtatagpo ay papalapit ng papalapit ang kanilang loob, mas nagiging kampante sila sa bawat isa at mas naging mapangahas sa bawat kilos. Tuwing nakikita ni Miguel ang palikpik ng buntot ni Khulaid na papalapit sa dalampasigan ay agad-agad itong tatakbo sa dagat upang salubongin ang kaibigan. Naghahalikan sila sa labi at nagyayakapan na para bang mataga ng magkasintahan. Isang araw habang binibista ni Khulaid si Miguel sa dalampasiga.
“Ano ang pwede nating gawin ngayon?” tanong ni Miguel.
“Maglaro, ikaw ba ano gusto mong gawin natin?.” Mabilis na tugon ni Miguel.
“May gusto sana akong nais gawin.” Nahihiyang sabi ni Miguel.
“Ano naman iyon?” nakangising tanong ni Khulaid.
“Gusto ko sanang isubo yang ari mo.” Prankang sabi ni Miguel. May karanasan na siya sa kapwa lalaki ngunit mas marami ang karanasan niya sa babae. At sa puntong iyon ay sadyang nag-iinit ang kanyang katawan at di niya mapigilan ang pagnanasa kapag kapiling ang kaibigang isda.
Nag-isip ng malalim si Khulaid. Kakaiba ang gustong mangyari ng kaibigan niyang tao. Hindi pa niya ito nararanasan at ni minsan di pa niya ito narinig na ginagawa ng mga sereno at serena. “Sige subukan natin” sabi niya. “Doon tayo sa dalampasigan para naman di ka makainom ng tubig dagat.” Nagpunta ang dalawa sa dalampasigan at nahiga sa may buhangin si Khulaid. Hinipo ni Miguel ang buntot ng kaibigan at paikot ikot ang kanyang mga kamay sa may ibaba ng pusod nito kung saan matatagpuan ang hiwa na nagkukubli sa pagkalalaki nito. Agad namang bumuka ang mga kaliskis sa parteng iyon at dahan dahang lumabas ang matigas na pag aari ng sereno. Binalot ito ni Miguel sa kanyang palad, pataas..pababa..paulit-ulit. Pagkatapos ay ang mga kamay ay napalitan ng mga labi, isinubo niya ng buo ang ari ng sereno. Ilang saglit lang ay niluwa nya ito at dinilaan ang ulo….paikot-ikot ang kanyang dila sa ulo ng ari hanggang sa isubo niya itong muli. Habol naman ang paghinga ni Khulaid…di maipaliwanag ang nararamdaman…nakakakiliti ngunit masarap. Ang bawat hagod ng dila ay tila nagdadala sa kanya ng ibayong kaligayahan. Pumikit lamang siya at hinayaang sipsipin ng kaibigang tao ang dagta ng kanyang pagka sereno. Nilunok ni Miguel ang lahat ng dagta at wala siyang sinayang. Matamis na maalat…masarap sa kanyang panlasa. Nang iluwa na ni Miguel ang ari ng kaibigan ay may bigla siyang naramdaman sa kanyang katawan. Nag iinit ang kanyang katawan at sumakit ang kanyang mga buto. Nasira ang guhit ng kanyang mukha.
“Ano ang nangyari sayo?” nagatatakang tanong ni Khulaid. Ngunit di na siya nasagot ng kaibigan at ilang segundo lamang ay biglang may berdeng liwanag na lumabas sa balat ng mga paa ni Miguel. Nagdikit ang kanyang mga paa at unti unting nababalutan ito ng mga kaliskis hanggang sa tuluyang maging buntot ito ng isda.
“OMG…tingngan mo ang aking mga paa….naging buntot na siya!” gulat at di makapaniwala si Miguel sa mga nangyari.
“Isa ka nang katulad ko!” sabi naman ni Khulaid. “Ngunit papaano…?”
“marahil dahil sa dagta mo na nilunok ko..”
“paano ngayon iyan, wala na ang iyong mga paa? Patawad..di ko naman alam na mang…” pinigil ni Miguel sa pagsasalita ng kaibigan.
“Wag kang mag alala….di ako galit at saka mas mabuti na ito para lagi na tayong magkasama at matakasan ko na ang mundong naging malupit sa akin.” At sabay na hinalikan ni Miguel si Khulaid.
“Kung ganun…..hayaan mong dalhin kita sa aking kaharian na siya naring magiging bago mong mundo.”
Lumangoy ang dalawa, sinisid nila ang dagat at tinungo ang kaharian ng Aquantos.
Wakas..............................
